συνειδητοποιώντας τον τρόμο του χτες, ας αναλογιστούμε τον τρόμο του αύριο
Σοκαρισμένοι παρακολουθήσαμε τις τελευταιες μερες, την τραγική εξέλιξη των καιρικών φαινομένων που συνέβησαν στην ευρύτερη περιοχή της Μεγαρίδας. Τόνοι νερού και λάσπης, κατέκλυσαν δρόμους, σπίτια θάφτηκαν, περιουσιες καταστραφηκαν, άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους με τον χειροτερο τροπο: Βιώνοντας τον τρομο, εχοντας απέναντι τους τη δυναμη της φυσης. Αυτή την ακατανικητη δυναμη, που δεν ειναι εχθρικη, δεν εκδικείται, απλά κανει τη δουλειά της. Αντιδρα στα δεδομένα και στο τελος εκτονώνεται.
Η φωτογραφία με τον τεραστιο καταρρακτη που ξεπροβάλλει από τον Πατέρα, ύψους δεκάδων μέτρων, και πνίγει τις πόλεις και τους οικισμούς, τους δρόμους και τις καλλιέργειες που βρίσκονται στο διαβα του, μεταφέροντας τόνους φερτών υλικών μαζί με χιλιάδες κυβικά λάσπης, μας άφησε όλους άναυδους. Αυτού του ταλαίπωρου όρους, που του δώσαμε κάποτε τον όνομα του προστάτη όλων, το προσωνύμιο της ίδιας της ιστορίας μας, του πατέρα μας, και όμως το ταλαιπωρήσαμε και δε το σεβαστηκαμε όπως του έπρεπε.
(Αρχικά το βουνό δε λεγόταν Πατέρας, αλλά Πατεράς, καθώς απο ‘κει “οι Παλαίοι”, κόβανε πατερά για να φτιάσουν τα σπίτια τους. Επίσης οι Κρύφτες -ο Μεγάλος και ο Μικρός Κρύφτης είναι βαθυπέδια αόρατα από την περίμετρο του Πατέρα- υπήρξαν το καταφύγιο των Μεγαριτών και των Βιλιωτών την εποχή που τις ακτές λυμαίνονταν πειρατές, εξ’ου και το όνομά τους. Είναι τραγικό το να αναλογιζόμαστε σήμερα οτι το βουνό που παλιά έδινε υλικά για να φτιαχτούν σπιτια σήμερα είναι η αφετηρία των υλικών που τα καταστρέφει και το οτι το βουνό που παλιά ήταν καταφύγιο, σήμερα είναι καταστροφέας)
Παιδί θυμάμαι, από το μπαλκόνι του δωματίου μου, να βλέπω αυτόν τον τεράστιο ορεινό όγκο να καιγεται. Θυμαμαι να βραδιάζει, και να βλέπω την τεράστια κορυφογραμμή του, στεφανωμένη με φλόγες. Ειχα φοβηθεί να κοιμηθω εκείνο το βράδυ, μηπως και η φωτιά φτάσει στο σπίτι μας. Και περάσανε 30 χρόνια, για να έρθει στην πόρτα μας το κακό που έγινε, για να έρθει η στιγμή που θα πληρώσουμε τις συνέπειες εκείνης της καταστροφης.
Οι τόνοι λάσπης και πετρας που ξεχύθηκαν με τόση μανία στην πεδιάδα, ήταν εκείνοι οι τόνοι που τα δέντρα θα συγκρατούσαν με τις ρίζες τους, οι τόνοι νερου που παρεσυρραν τα πάντα στο διαβα τους ειναι εκείνοι που αν δεν είχε καεί επανελλημένα το δασος, θα είχαν συγκρατηθεί και επιμεριστει στη φυσικη ροη των υδάτων που ένα δάσος επιτρέπει. Νερά που θα είχαν ενδεχομένως απορροφηθεί στα βαθυπέδια και στις κοιλάδες που έχουν μετατραπεί σε τσιμεντωμένα πάρκα φωτοβολταϊκών, σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις, σε εγκαταστασεις logistics. Που θα είχαν διαχυθεί αντί να συγκεντρωθούν στους δρόμους που έγιναν πάνω από τις μισγάγγειες ή μπροστά στις φαραωνικές υπερυψωμένες εθνικές οδούς/φράγματα, που συγκέντρωσαν την ροή των υδάτων στις διαβάσεις πάνω από την πόλη της Νέας Περάμου. Όμως το δάσος δεν υπάρχει πια, τα φυσικά ρεματα είναι μπαζωμένα χάρην της ανάπτυξης, και ολο αυτο το νερο που επεσε επρεπε να παρει το δρομο του. Και δυστυχως πηρε μαζί του ό, τι του σταθηκε εμπόδιο. Γιατι είπαμε, την φύση δεν την νικάς, δεν την τιθασεύεις. Αυτή απλα μας ανέχεται.
Ας σκεφτούμε λοιπόν τι θα γινόταν αν αντίστοιχα τα Γεράνεια είχαν υποστεί ήδη την “αναπτυξη” που τους ετοιμάζουν. Τι θα είχε συμβεί αν είχε αποψιλωθει αυτή η τεραστια έκταση δάσους προκειμενου να γινουν εξορύξεις βωξίτη; τι θα είχαν γίνει οι τεράστιες ποσότητες χωματος που θα εναποθετε ή εταιρία καπου εκει γυρω ως απόβλητο; το ρεμα του Μαυρατζά, που ξεκινά από το σημείο που θέλουν να τοποθετήσουν ενα μέρος των εξορύξεων, διασχίζει τα Μεγαρα και καταληγει στη βαρέα θα άντεχε αυτές τις υπερογκες τις ποσότητες νερου που πέσανε και στα Γεράνεια; Τα φερτα υλικά, που τα δεντρα συγκρατουν στιβαρά με τις ρίζες τους μεχρι και σήμερα που θα καταλήγανε;
(Μια ένδειξη υπάρχει: όταν είχαν καεί Ελατιάς/Καβελλάρης την δεκαετία του ’80, με την πρώτη μεγάλη βροχή ο δρόμος του Χανίου -τότε πολύ κατώτερης ποιότητας οδόστρωμα από το σημερινό- είχε καταστεί αδιάβατος για πολύ καιρό,ενώ ακόμα και η Κοτσινογή είχε πλημμυρήσει και είχαν καταστραφεί δρόμοι. Επίσης, το ρέμα είχε κάνει ζημιές και είχε ξεχειλίσει και μέσα στην πόλη, παρόλο που ήταν δευθετημένο. Για όσους το θυμούνται, το ρέμα μέσα στην πόλη είχε βάθος πάνω από 5 μέτρα και πλάτος 30-40 μέτρα)
Ολοι ξερουμε την απαντηση σε αυτα τα ερωτήματα. Τα Μεγαρα και η Κινετα θα ειχαν πραγματικα θαφτεί στη λασπη. Οι εικόνες καταστροφης που για δικη μας καλή τυχη τις ειδαμε μονο στις ειδησεις θα γινονταν πραγματικότητα και βίωμα για όλους μας.
Ομως και πάλι δε θα ηταν το μένος της φυσης, ούτε η εκδίκησή της. Θα ήταν το αποτέλεσμα της αδιαφορίας μας για τον τόπο μας. Θα ήταν η φυσική ροή των πραγμάτων, η αντίδραση των Γερανείων στη δική μας δράση. Γιατι όσο και αν δεν μας αρεσει, η φυση πάντα βρίσκει τρόπο να εκτονώνεται, και δυστυχώς θα είμαστε πάντα μικροι και αδύναμοι μπροστα στο μεγαλειο της.
Μην αφήσεις να συμβεί τέτοια καταστροφή στον τόπο σου. Αντέδρασε στα σχέδια εγκατάστασης ορυχείων βωξίτη στα Γεράνεια. Δρασε μαζι μας. Ειναι στο χερι όλων μας να προστατεψουμε την πολη μας, τα σπίτια μας, την περιουσία μας. Και η περιουσία Μας είναι αυτο που η φύση απλόχερα μας χαρισε. Την τυχη να μας δίνουν ζωή, να μας σκεπάζουν και να μας προστατευουν τα Γερανεια Όρη.
