Aυτό το κείµενο δημοσιεύεται σαν συνεισφορά στις πρωτοβουλίες που έχουν παρθεί για το θέµα του – ξορκισµένου – ορυχείου βωξίτη, και τον σχετικό διάλογο που υπάρχει γύρω απ’αυτές. Σε καµία περίπτωση δεν θα ασχοληθούμε µε τις µοιρολατρικές απόψεις του στυλ «δεν µπορείτε να κάνετε τίποτα, πάρτε το απόφαση». ∆ιότι, αφενός όπως πολύ σωστά είπε ο δήµαρχος στο πρώτο δηµοτικό συµβούλιο που έγινε για το θέµα, «Χαµένος αγώνας είναι µόνο αυτός που δε γίνεται» και αφετέρου εν µέρει αυτές οι απόψεις πηγάζουν από την αδιαφορία και την απάθεια των ανθρώπων που θέλουν ένα άλλοθι για αυτήν τους την αδιαφορία και την απάθεια. Το «δε γίνεται τίποτα» είναι το καλύτερο άλλοθι για τα φοβισµένα ανθρωπάκια και τους τεµπέληδες που δεν θέλουν να κάνουν τίποτα εκτός από το να πίνουν το καφεδάκι τους (ή το ποτάκι τους), να χαζεύουν τα κοινωνικά και να µιλάνε περι ανέµων και υδάτων. Επίσης είναι το καλύτερο άλλοθι για αυτούς που νοµίζουν οτι η εταιρεία θα τους πάρει τα χωράφια –που βαριόντουνε να καλλιεργήσουν και τα έχουν αφήσει να ρηµάζουν ή τα έχουν δώσει σε άλλους – σε καλή τιµή. Ειδικά για τους τελευταίους, επειδή «οι καλύτερες θέσεις στην κόλαση είναι φυλαγµένες για αυτούς που µπορούσαν να αντιδράσουν αλλά δεν έκαναν τίποτα», αν τυχόν τελικά – ού µη γένοιτο – ο αγώνας µας αποτύχει, επειδή το ορυχείο δεν είναι δρόµος να τους απαλλοτριώνει το χωράφι και να µοιράζει λεφτά µελεούνι αλλά η γη τους θα χάσει την αξία της από τη µιά στιγµή στην άλλη και ακόµα και αν κάποτε πάρουν λεφτά (δύσκολο) δε θα είναι αρκετά ούτε για σουβλάκια, Πώς θα είναι οι φάτσες τους μετά και τί θα λένε όταν την φάνε και θα είναι και κερατάδες και δαρµένοι. Το θεµα που μας ενδιαφέρει όµως είναι άλλης φύσεως. Είναι δεδοµένο ότι όταν υπάρχει πίεση χρόνου κάποια πράγµατα δεν θα γίνουν σωστά ή δεν θα γίνουν τέλεια. Είναι όµως σηµαντικό να γίνει κάτι άµεσα ακόµα και αν γίνει στο ποδάρι, παρά να το παιδεύουµε για να γίνει τέλεια και τελικά να γίνει κατόπιν εορτής ή καθόλου. Σίγουρα η επισήµανση των λαθών είναι απαραίτητη, και η κριτική επίσης, για να γίνονται οι απαραίτητες προσθήκες και διορθώσεις. Όµως χρειάζεται και η ενθάρρυνση σε αυτόν που προσπαθεί και τρέχει, όχι για ηθικούς λόγους µόνο αλλά και για πρακτικούς: όταν κάποιος ακούει µόνο κριτική, η πίστη του χάνεται. Επιπλέον, η ηθική επιβράβευση δίνει δικαίωση και κίνητρο για το κάτι παραπάνω. Τα λέμε αυτά γιατί υπάρχει αρκετή κακόπιστη κριτική για τις πρωτοβουλίες που πάρθηκαν (ειδικά σε επίπεδο δήµου αλλά και από µεµονωµένους πολίτες) ότι θα µπορούσαν να γίνουν καλύτερα, εκπορεύονται από προσωπικές/πολιτικές σκοπιµότητες κλπ. Σίγουρα τα πάντα µπορούν να γίνουν καλύτερα. Σιγουρα κάποιοι έχουν τις επιφυλάξεις τους λόγω παλαιότερων εµπειριών. Όµως τέτοια ώρα, τέτοια λόγια, όταν η πόλη είναι υπό πολιορκία πρώτα δηµιουργείται µια γραµµή ανάσχεσης από όποιους είναι εκεί και µε ό,τι όπλα έχουν πρόχειρα και µετά κοιτάζεις να οργανώσεις το στράτευµα. Κατ’ανάγκην, κάποια πράγµατα γίνονται στο ποδάρι. Ναι, θα έπρεπε να είναι οργανωµένα όλα από πριν, αλλά ποιός φανταζόταν οτι θα ερχόταν τέτοιο πράγµα; Καταλήγοντας να πούμε, γιατί τα µπράβο πρέπει να λέγονται µε το όνοµά τους: –Μπράβο σε όσους (πολίτες, κάτοικους, φορείς) δεν περίµεναν άλλους αλλά πήραν πρωτοβουλίες, µε όλη την µερικότητα και την αδυναµία που µπορεί να έχουν και κινητοποιήθηκαν άµεσα, ο καθένας όπως και όπου θεώρησε ότι µπορεί να προσφέρει. Καλύτερα δέκα πρωτοβουλίες που να λειτουργούν παράλληλα (και κάποια στιγµή θα
συντονιστούν και θα συλλειτουργήσουν ξεπερνώντας ενδεχόµενες επιφυλάξεις) παρά να περιµένουµε να βρεθούµε όλοι που µπορεί να µη γίνει και ποτέ. –Μπράβο σε όποιον έγραψε και σε όποιον έδωσε εντολή να µπει στο λογαρισµό του νερού το χαρτάκι για το ζήτηµα. Θα µπορούσε να είναι και καλύτερο, αλλά ο σκοπός είναι να βγεί κάτι άµεσα και όποιος ενδιαφέρεται θα τη βρει την άκρη. Άρα µπράβο του και πάλι. –Μπράβο σε όποιον κάλεσε και σε όποιον οργάνωσε για τη δηµιουργία επιτροπής αγώνα. Θα µπορούσε να είναι κάτι πιο δηµόσιο (πχ µια ανοιχτή συνέλευση) αλλά µπορεί να µην προλάβαινε να οργανωθεί και µπορεί να χαωνότανε. Ήταν µια δύσκολη επιλογή και καποιος αποφάσισε να το κάνει έτσι. Μπορεί να έκανε λάθος, µπορεί να µην το οργάνωσε τέλεια, αλλά το σηµαντικό ήταν ότι την κρίσιµη στιγµή δε δίστασε και το πήρε πάνω του. Τέτοιους χρειαζόµαστε, γιατί ο δρόµος είναι ακόµα µακρύς και όλο ανήφορο.